به خوشی نمی آمد این قدر گران باشد

همچو این رود، روان باش

بگذار و برو

جلوتر زیبایی بکری در انتظار توست...

پنج سال پیش در اوج مشکلاتم، دکتر باطنی میهمان من در منطقه ده بود

وقت خداحافظی عادت داشت بیت شعری با خط زیبای خود روی تابلوی اتاقم می نوشت

آن روز نوشت

رها کن بره رفیق....

آنقدر رها نکردم که دکمه رها کنم سوخت

و حالا در به در دنبال کارگاه تعمیر دکمه رهاکن هستم

رها کردن هنری کمتر از گرفتن نیست

یاد بگیریم رها کردن را

هر چند برای رهاشدگان سخت است...